recenzje - Magdalena Witkiewicz

Biblioterapia

Dzielę się z Wami artykułem. Tak sobie myślę, że to jestem cała ja. Ten kierunek, w którym chcę podążać. <3

Lekarka ludzkich dusz czyli terapeutyczna moc książek Magdaleny Witkiewicz.

 Co nam daje czytanie? Jak to jest, że spisane, a potem czytane słowa wywołują tyle emocji? I dlaczego tak tęsknimy za kolejnymi książkami ulubionego autora? Czy kiedykolwiek zastanawialiście się nad terapeutyczną rolą książek?

Magdalena Witkiewicz nazywana jest mistrzynią szczęśliwych zakończeń, lekarką ludzkich dusz. Nie bez powodu: jej książki mają moc terapeutyczną, o czym ciągle mówią i piszą czytelniczki.

Autorka ma niezwykłą zdolność pisania o sprawach trudnych i poważnych w lekki sposób. Daje się poznać jako wrażliwa osoba, ale i przyjaciółka z sąsiedztwa. Po lekturze jej książek mamy ochotę przytulić wszystkich bliskich i rozmawiać, długo rozmawiać, o bohaterach, którzy są tacy jak my.

Marzena Grochowska, coach i trener biznesu, już dawno dostrzegła terapeutyczną moc powieści Witkiewicz: Kiedy po raz pierwszy miałam kontakt z literaturą Magdaleny Witkiewicz, a był to „Milaczek”, pomyślałam sobie: cóż za radosna książka, przy której tak szybko odpoczęłam, uspokoiłam swoje wnętrze i naładowałam się pozytywną energią. Przy każdej kolejnej odkrywałam siebie na tysiące sposobów i byłam pewna, że ta książka jest o mnie i o moim życiu.  „W Cześć co słychać” miałam już pewność, że książki  Magdaleny mają moc terapeutyczną, są swoistą terapią dla duszy.

Biblioterapia, bo tak nazywa się ten proces, to leczenie słowem, swoisty dział psychologii czytelnictwa.To ukierunkowany rodzaj poradnictwa terapeutycznego w dziedzinach takich jak medycyna, psychologia, psychiatria, pedagogika czy socjologia. To również poradnik w rozwiązywaniu problemów życiowych.  W każdym z tych terapeutycznych przekazów zawsze chodzi o to, aby pomogły czytelnikowi zrozumieć sytuację czy też kontekst, w którym się aktualnie znajduje. Aby dały wsparcie i nadzieję oraz porządkowały życiowy chaos. Celem biblioterapii jest pokonywanie psychicznej izolacji, uczenie sztuki mówienia o własnych potrzebach, ukazywanie właściwej postawy moralnej w obliczu życiowych zawirowań czy  ludzkiego cierpienia.

Książki mają regenerować system nerwowy i psychikę człowieka– opowiada Marzena Grochowska – Książka, aby mogła stać się biblioterapeutą  musi spełniać kilka kluczowych funkcji. W pierwszej kolejności ma dostarczać nowych doświadczeń o otaczającym świecie i ma wyznaczać nową jakość życia, co zabezpiecza jej funkcja katartyczna. Ma inspirować do zmiany zachowań, czyli spełniać funkcje wychowawczą, ma rozwiązywać niektóre zadania życiowe, czyli zabezpieczać funkcję utylitarną. Ma również przekonać czytelnika do wglądu w siebie, poszukiwań informacji o swoim stanie wewnętrznym. Książka ma kształcić umiejętności wyrażania siebie i uwrażliwiać na konkretne problemy. Tym samym  mamy posiąść wiedzę radzenia sobie z życiowymi problemami.  Niezwykle istotna jest również funkcja ludyczna, dzięki której czytelnik relaksuje się i nabiera wiatru w żagle.

Magdalena Witkiewicz pisze o życiu i o życiowych problemach, które dotyczą każdego z nas.Historie zawarte w jej powieściach napisało samo życie. Najpiękniejsze jest to, że czytelnik szybko odnajduje się w bohaterze i szybko się z nim identyfikuje. Pomiędzy wersami pięknej opowieści odbywa się terapia, której czytelnik nawet nie jest świadom. Przestaje czuć się samotny, pozostawiony ze swoim problemem. Ma przestrzeń, aby o swoim życiu pomyśleć inaczej, ale i poczucie wsparcia i świadomość, że nie jest sam.

Magdalena Witkiewicz  w swoich powieściach w niezwykle delikatny sposób porusza bardzo ważne kwestie. Pisze o sprawach trudnych, chorobach, śmierci, zdradach, braku pewności siebie i wiary we własne możliwości. Opowiada o relacjach, bólu, rozczarowaniach, o samotności czy trudach macierzyństwa. Ta autorka ma absolutnie terapeutyczne wyczucie jak przedstawić problem i jak poprowadzić czytelnika do miejsca, gdzie czeka na niego nadzieja. Autorka  wzrusza do łez i rozśmiesza, potem przytula czytelnika i okrywa niewidzialnym kocem po to, aby na końcu metaforycznie powiedzieć: dasz radę. Co najważniejsze, zakończenia jej powieści to swoisty bilet do lepszego życia. Ono  zawsze jest bezpieczne, wspierające i motywujące do działania.

Powieści polecane przez Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne (Projekt „Wyspy” koordynowany przez Magdalenę Prokopowicz)

  • Opowieść niewiernej (brak miłości w małżeństwie, zdrada, pracoholizm),
  • Zamek z piasku (relacje damsko-męskie, zdrada),
  • Cześć, co słychać? (aborcja, zdrada),
  • Pierwsza na liście (choroba nowotworowa, też przyjaźń),
  • Po prostu bądź (miłość, strata bliskiej osoby, niespełnienie oczekiwań rodziców)
  • Czereśnie zawsze muszą być dwie (tutaj też strata bliskiej osoby, miłość, relacje)

 

 

„Najlepszy” Łukasz Grass – życiowe przemyślenia

Właśnie skończyłam czytać książkę „Najlepszy” Łukasza Grassa. Pełna emocji piszę ten wpis. Wszystko układa się po kolei, jak pasujące do siebie części układanki. Nie wiem od czego zacząć, bo będzie to nietypowa recenzja, pełna emocji i pełna prywaty.Książka opowiada historię Jurka Górskiego, narkomana który odbił się od samego dołu i wylądował na szczycie. Wygrał nie tylko jeden z najtrudniejszych biegów świata, ale przede wszystkim wygrał życie. Życie pełne pasji, sukcesów. Jest dowodem na to, że możesz wszystko. Niezależnie jak głęboko w Czarnej Dupie jesteś, to ZAWSZE jest sposób na to by z niej wyjść.

Trzeba tylko działać, natychmiast. Nie za godzinę, nie jutro.

Jurek Górski ćpał 14 lat. Gotował kompot, kradł morfinę z Aptek, mak z pól, lądował w więzieniu, psychiatryku, próbował popełniać samobójstwo. Pewnie, gdyby mu kiedyś ktoś powiedział, w którym miejscu będzie za te kilka lat, nigdy w życiu by w to nie uwierzył. Jasne, miał predyspozycje do wyczynów sportowych, ale gdyby nie jego siła, nigdy w życiu by nie zdołał osiągnąć tego, co  osiągnął.

Czytając tę książkę myślę o sobie. Swoich słabościach, marzeniach. Pokonywaniu siebie i sprawianiu, że będę z siebie dumna.

Jesteś z siebie dumna? Dumny?

Ja jestem. Jak zapewne widzieliście trochę mnie mniej. Nie chwaliłam się tym, że po raz kolejny w moim życiu walczę o szczupłą sylwetkę, bo przecież, jak nie wyjdzie… Na razie spadło jakieś 20 kilo. Jeszcze przede mną długa droga, ale trwam. W święta również była kartka, według której przygotowywałam posiłki. Oczywiście, z chęcią bym sięgnęła po kawałek ciasta, barszcz, czy rybę po grecku. Ale nie sięgnęłam. Po co? Schemat jest dokładnie taki sam, jak w leczeniu uzależnień. Wszystkich.

Ale tu nie tylko chodzi o odchudzanie. Oczywiście bardzo mi zależy, by być zdrową zgrabną kobietą, by móc iść do pierwszego lepszego sklepu i kupić sobie świetne jeansy. Ale chodzi też o wymazanie z pamięci porażek dzieciństwa.

Ośmioletnia dziewczynka, nie potrafiąca przeskoczyć przez kozła, przez skrzynię, ZAWSZE najwolniejsza, nie lubiąca biegać, skakać, grać w dwa ognie, czy siatkówkę. Przeszczęśliwa, gdy ma zwolnienie z wuefu. Znacie taką? Na pewno. To ja.

W liceum wf był dla mnie największą traumą. Już w piątek denerwowałam się, że w poniedziałek miałam wf. Wyczyny na równoważni powodowały, że chciało mi się wymiotować. Jakie wyczyny? Ja nawet na tą równoważnię nie weszłam! Tak potwornie się bałam! Niewłaściwe podejście do takich tchórzy jak ja, zaowocowało totalną blokada przed sportem, jakimkolwiek. Dopiero całkiem niedawno, kilka lat temu zaczęłam ćwiczyć. Najpierw z trenerką, potem z trenerem. Trochę też biegałam. Pamiętam, że przebiegłam swoje pierwsze (i chyba jedyne) w życiu 5 kilometrów. Wbiegłam na molo w Brzeźnie, myśląc, że wygrałam ze światem. Czas oczywiście spacerowy, ale to nie miało znaczenia. 5 kilometrów truchtu nieprzerwanego marszem. To było dla mnie ważne. Wtedy też ładnie schudłam, ale niestety powrót do starych nawyków zaowocował powrotem do starych ciuchów.

Teraz ważę tyle, co 9 lat temu. Na początku ciąży z Mateuszem. Jeszcze trochę i dojdę do wagi ze ślubu, z momentu jak poznałam mojego męża, do wagi, której nigdy nie miałam jako dorosła kobieta. Jestem z siebie naprawdę dumna, ale wiem, że najtrudniejsze dopiero przede mną. Najtrudniejszym będzie utrzymać to, nad czym pracowałam. Czy się uda? Nie wiem. Po prostu nie wiem. Będę z pokorą podchodzić do życia, zdając sobie sprawę, że wilki czekają na każdym kroku…

Wracając do sportu. Marzę o medalu. Marzę o tym, by pobiec w Biegu Niepodległości, zrobić dystans 10 kilometrów i otrzymać medal za SPORT. Ten medal byłby dla mnie tym samym, co dla Jerzego Górskiego medal za zwycięstwo w ultramaratonie. Pamiętam liceum i bieg na 800m w lesie. 800 metrów? Teraz bym tyle przebiegła. A wtedy? Blokada moja kazała mi po 200 metrach zacząć udawać, że mdleję, a 2 koleżanki zatrzymywały się i mnie ratowały. I wszystkie trzy byłyśmy szczęśliwe, że nie musimy dalej biec, jak to nam się wydawało, na tym morderczym dystansie.

Postanowiłam sobie, że jak schudnę, będę biegać. Teraz jeszcze moje stawy by tego nie zniosły. Wybieram siłownię, rowerek, spacery po bieżni i orbitrek.

O moim odchudzaniu oczywiście kilka osób wie. Między innymi cudowna Ania Harłukowicz – Niemczynow, kobieta pełna pozytywnej energii, była trenerka personalna, biegaczka i autorka książki „W maratonie życia”, a wkrótce też książki „Dziewczyna z warkoczami”. Bardzo, bardzo mnie wspiera. Obiecała mi też, że pobiegnie ze mną w tym Biegu Niepodległości. „Boję się, że wbiegnę ostatnia na metę” – powiedziałam. „Nie wbiegniesz ostatnia. Ja wbiegnę za tobą”.

Wiecie ile takie słowa dają siły?

W tym roku Ania biegła w Biegu Niepodległości. Myślała o mnie. Jakiś czas potem dostałam przesyłkę. Medal!!!

Napisała mi, że ona mi go nie daje. Ona mi go pożycza, bym miała motywację do zmian. Napisała, że jak pobiegnę w listopadzie w Biegu Niepodległości, dostanę swój medal, to ten jej oddam.

Medal trzymam w pudełeczku. Myślę o nim. Myślę też o bransoletce z napisem „Zwyciężają ci, którzy wierzą, że mogą zwyciężyć”. Czy ja wierzę? Nie wiem. To proces. Każdego dnia trzeba myśleć, że każda minuta przybliża mnie bliżej celu, który sobie wyznaczyłam. Nie ma tak, że za chwilę, jutro, po świętach. Jest tu i teraz. POTEM, kiedykolwiek będzie to „potem” nie jest dobrym czasem.

Książka „Najlepszy” Łukasza Grassa spowodowała u mnie najróżniejsze przemyślenia.

Myślałam o tym, co już w życiu osiągnęłam. Jestem sobie za to ogromnie wdzięczna.

W czerwcu biegniemy z Anią na 5km w nocnym biegu. To będzie mój osobisty półmaraton. Ale powiem Wam, że już widzę siebie, wbiegającą na metę. Wiem, jak będę ubrana (znalazłam sobie takie świetne legginsy) i wiem, co powiem na mecie. Chyba będzie to niecenzuralne! Ale WIDZĘ TO!

I po przeczytaniu tej książki wiem, że mogę wszystko.

Kto doczytał do końca? Będziecie mnie wspierać? I kibicować? To ważne, ale wiem, że tak naprawdę sukces zależy tylko i wyłącznie ode mnie.

Koniecznie przeczytajcie tę książkę! I napiszcie, co o tym wszystkim myślicie…